„Pejzaże intymne” przedstawia ludzkie ciało spoczywające na suchej, martwej ziemi, nawiązując do odwiecznej maksymy: „Z prochu powstałeś i w proch się obrócisz.” Ziemia ukazana jest tu jako pierwotna matka – kolebka życia i jego ostateczne schronienie, przestrzeń, do której nieuchronnie powracamy.

Poprzez te obrazy eksploruję dualistyczną naturę ludzkiej egzystencji, odnosząc się do freudowskiej koncepcji dwóch przeciwstawnych sił: popędu życia (Erosa), który prowadzi ku miłości, tworzeniu i jedności, oraz popędu śmierci (Tanatosa), skłaniającego ku rozpadowi i powrotowi do stanu pierwotnego. W tej narracji ciało ludzkie staje się metaforą przemijania – rodzimy się z ziemi, czerpiemy z niej siłę, by ostatecznie się w nią wtopić.

Kulminacją cyklu jest obraz, w którym ludzkie ciało przestaje być odrębnym bytem – staje się skałą, krajobrazem, częścią naturalnego porządku. W tym momencie dochodzi do pełnego zespolenia człowieka z otoczeniem; granica między tym, co organiczne i nieorganiczne, zaciera się, a przemijanie nabiera wymiaru niemal kosmicznego. Ciało nie tylko powraca do ziemi, lecz staje się nią – wiecznym elementem pejzażu, świadectwem cykliczności istnienia, przypomnieniem o nieuniknionym powrocie do źródła.

Ten cykl to refleksja nad nieuchronnym losem, kruchością ludzkiego istnienia, a zarazem nad nieodłącznym związkiem człowieka z naturą, w której rodzi się i do której nieustannie dąży.

Kamila J Gruss